Ponieważ wodór w czystej postaci nie występuje naturalnie na Ziemi, trzeba pozyskiwać go z innych związków chemicznych. W tym momencie zdecydowaną większość wodoru pozyskuje się w procesach przemysłowych, głównie z gazu ziemnego przy użyciu technologii reformingu parowego metanu (SMR). Ten proces jest wysokoemisyjny, a wodór tak wyprodukowany nazywa się wodorem szarym. Wodór niebieski to trochę lepsza wersja szarego – przy jego produkcji wykorzystuje się technologie wychwytywania i składowania dwutlenku węgla (CCS). Wodór może jednak być również produkowany w procesie elektrolizy wody – przy użyciu prądu elektrycznego cząsteczki wody są rozbijane na pierwiastki składowe: wodór i tlen (więcej o tych procesach przeczytasz w zakładce Produkcja wodoru). Jeśli prąd elektryczny potrzebny do elektrolizy pozyskiwany jest z odnawialnych źródeł energii to wodór wytwarzany w ten sposób jest neutralnym klimatycznie wodorem zielonym – podczas jego produkcji nie zostają wypuszczone do atmosfery żadne gazy cieplarniane.
Niestety, nadal zatrważająca większość wodoru produkowanego dzisiaj na świecie jest pozyskiwana z paliw kopalnych w wysokoemisyjnych procesach lub, ewentualnie, przy użyciu CCS. Wodór zielony to na razie tylko między 0.1% a 5% (w zależności od źródeł) światowego wodoru. By wodór zielony stał się konkurencyjny cenowo, cena energii z OZE musi dalej spadać, efektywność elektrolizerów wzrosnąć, rozwój niezbędnej infrastruktury znacznie przyśpieszyć, a prawne bariery spowalniające rozwój tego sektora powinny zostać usunięte. Na szczęście, zainteresowanie zielonym wodorem stale rośnie, szczególnie w związku z celami klimatycznymi Unii Europejskiej i narastającą potrzebą neutralnej klimatycznie gospodarki. Międzynarodowa Agencja Energetyczna (IEA) szacuje, że koszt produkcji zielonego wodoru może spaść o 30% do 2030 roku, a BloombergNEF sugeruje, że w 2050 roku wodór powstawać w cenie 0,8 – 1,6 dolarów za kilogram.
Źródła: